Adalbert Gans 🇧🇪
Adalbert Gans (°1970) vaart — bij wijlen onnavolgbaar — compromisloos door het leven. Hij houdt niet van wat bedacht is. Aan zijn creaties gaat nooit een schets vooraf, laat staan een geconstrueerd idee. Alles is een gevoel, een scheppen vanuit zijn buik, zijn intuïtie. ‘Aan het begin van elk nieuw proces blijk ik te zijn vergeten hoe ik eerder iets begon, waardoor ik het telkens opnieuw moet verzinnen. Net dat maakt het zo boeiend en zo kan het nooit vervelend worden.’
Deze kunstenaar — al minacht hij deze term enigszins, want ‘wat is kunst überhaupt?’ —ademt uit in kleuren en texturen, pas achteraf beschouwend wat er zich voordien in het creatieproces heeft afgespeeld. Hij ziet zichzelf eerder gecategoriseerd onder het neologisme ‘zielsontdekker’.
Net omdat Adalbert Gans als een emotionele geest door het leven waadt, is hem samenvatten in een tekst haast een onmogelijkheid. Want hoe kan je een lezer meenemen in de ervaring die je als kijker krijgt bij het zien van zijn Å’uvre?
‘Ervaren hoe het publiek blijft stilstaan bij mijn lichtobjecten of ‘wachters’, exact dat is de reden waarom ik doe wat ik doe.’ Verwondering laten stollen in universa van licht en kleur; daar staat Adalbert Gans voor.
Met zijn mix van Oostenrijks en Venetiaans bloed, liet hij zich inspireren door de fascinerende wereld van Muranoglas. Hij raakte ervan doordrongen zonder er zich bewust van te zijn. Net zoals hij zich herinnert als kind mateloos gefascineerd te zijn door eenvoudige processen zoals stollen en smelten. ‘In onze tuin zat ik soms uren plastieken zakjes te smelten.’
Dit alles mondde uit in een polychromatisch universum dat als katalysator moet functioneren voor vrije gedachten — wars van alle praktische werkelijkheid die ons als mensheid soms kan overmeesteren.
